Ο Κύπρος Χρυσοστομίδης παραδίδει στο αναγνωστικό κοινό το 13ο του βιβλίο, το οποίο πραγματεύεται το Κυπριακό Πρόβλημα από τη σκοπιά του Διεθνούς Δικαίου. Στο βιβλίο αναλύονται θεμελιώδεις αρχές του Διεθνούς Δικαίου και ο τρόπος που εφαρμόζονται, καταρρίπτοντας τις αξιώσεις για ανεξαρτησία του κράτους-ανδρείκελου που έχει εγκαταστήσει η Τουρκία στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου.
Παράλληλα, στο βιβλίο περιέχεται μια ιστορική καταγραφή των πιο σημαντικών σταθμών του Κυπριακού Προβλήματος από το 1974 μέχρι σήμερα.
Η απλή και κατανοητή επιστημονική γραφή του συγγραφέα καθιστά το βιβλίο ένα χρήσιμο εργαλείο, όχι μόνο για έναν μελετητή του Διεθνούς Δικαίου, αλλά και για οποιονδήποτε αναγνώστη που ενδιαφέρεται να κατανοήσει τις βασικές πτυχές του Κυπριακού και την πορεία του.
Για το βιβλίο και τον συγγραφέα αναφέρει -μεταξύ άλλων- στον πρόλογό του ο Καθηγητής Στέλιος Περράκης:
«Η παρούσα έκδοση -με τον κριτικό τίτλο να προκαλεί εξ ορισμού το ενδιαφέρον- επιβεβαιώνει απλά την πορεία αναζήτησης. Για περισσότερα από 35 χρόνια σε εγρήγορση, ο Κ. Χρυσοστομίδης στοχάζεται, συγγράφει και εκδίδει δοκίμια, μελέτες, άρθρα και βιβλία που συνιστούν έναν πλούτο για την εργογραφία σχετικά με την Κύπρο στη διαχρονική διεθνή της πορεία ως ανεξάρτητης Πολιτείας, μέλους της διεθνούς κοινότητας. Γι’ αυτό, μάλιστα, σύμφωνα με τον ίδιο, η “συγγραφική δραστηριότητα δεν είναι θέμα ανάγκης, αλλά χρησιμότητας, αφού κάθε βιβλίο για την Κύπρο είναι χρήσιμο από πολλές απόψεις”.
Ο συγγραφέας γνωρίζει άριστα τους μαιάνδρους του Κυπριακού και ξετυλίγει τον μίτο του Διεθνούς Δικαίου, αναζητώντας διεξόδους με αξιοποίηση των δυνατοτήτων του ισχύοντος νομικού πλαισίου. Έχει ήδη ερευνήσει και αξιολογήσει τις εξελίξεις του Κυπριακού, την επαύριο του 1974, και τις έχει καταγράψει εκτενώς στο συγγραφικό του έργο. Παρακολουθεί κριτικά αυτές τις εξελίξεις και το valse d’ hésitation της διεθνούς κοινότητας, κυρίως στον βηματισμό των Ηνωμένων Εθνών, ιδίως των Γενικών Γραμματέων με ιδιαίτερο ρόλο στις εκάστοτε (;) προσπάθειες «σύγκλισης», που πρακτικά, όμως, ευνοούσαν -εκ του αποτελέσματος- τουρκικές -κυρίως- θέσεις, ακόμα και εκεί που η «ορθοδοξία» του διεθνούς κανόνα δεν αφήνει περιθώρια απόκλισης. Quid, επομένως, για τον συγγραφέα, όταν η περιφρόνηση Διεθνών Θεσμών, των κρατών-μελών τους, διεθνών πράξεων κανονιστικού χαρακτήρα, αποφάσεων, κανόνων/αρχών jus cogens, δεν εκφράζεται μόνο με μία ρητορική πλάγιου λόγου, αλλά με πράξεις που συναρθρώνουν μια αρνητική πολιτική;»
